Het Summum Van Eenzaamheid]

Sasha Illegems

Ik vul de holle overblijfselen van het nu, veronachtzamend van de onherstelbaar, over het hoofd geziene, opgetogenheid van ons verleden. Laat het schitterend schijnen op de onbekende schaduwen van de toekomst.
Ik wil de innemende zefierlucht over mijn wangen en vellusharen voelen, zachtjes, alsof de tijd pas zou beginnen na dat de stationaire nu mij forceert exuberant te lachen.
Ik voel me onoverwinnelijk, mijn armen dansend, zoals zonnevlammen, gecentreerd ten midden van het verleden, de toekomst en hun commotie. Verrukt en onoplettend, dwaal ik doorheen de secondes.
Ik wil leven in het nu voor altijd. Maar met de maan haar bruut, onwelkom gegroet en het wachten op het harmonisch identieke
Dan is het alweer te laat…
“Daar is ze, lang niet zo monsterlijk als laatst. Ze wuift.”